RESOCJALIZACJA.

GAMBIWAW · Wysłany: Czw 19:11, 06 Mar 2008 Temat postu: RESOCJALIZACJA.

RESOCJALIZACJA - Informacje ogólne.

Projekt "Nowa droga"

Projekt „Nowa droga” zainicjowany został w ubiegłym roku przez Centralny Zarząd Służby Więziennej. Program ma na celu realizację działań umożliwiających skuteczną readaptację zawodową i społeczną osób osadzonych, opuszczających zakłady karne i byłych więźniów. Projekt współfinansowany jest ze środków Inicjatywy Wspólnotowej EQUAL.

Psychopatia

Psychopatia jest to zaburzenie osobowości o niejasnej etiologii.

Trzy postacie zaburzonej osobowości wg Binikiewicza:
1. Charakteropatia – zaburzenie w zachowaniu spowodowane mikrouszkodzeniami mózgu. Diagnozowane są wyłącznie w badaniach medycznych.
2. Psychopatia – zaburzenia o charakterze wrodzonym.
3. Socjopatia – stan wynikający z negatywnych wpływów środowiska np. długotrwała izolacja może powodować stany zaburzone

Socjalizacja

Socjalizacja (łac. socialis = społeczny) to proces (oraz rezultat tego procesu) nabywania przez jednostkę systemu wartości, norm oraz wzorów zachowań, obowiązujących w danej zbiorowości. Socjalizacja trwa przez całe życie tej jednostki, lecz w największym nasileniu występuje, gdy dziecko zaczyna stawać się istotą społeczną. Największą rolę na tym etapie odgrywają jego rodzice, później także wychowawcy i rówieśnicy oraz instytucje (takie jak szkoła czy kościół). Jest to proces spontaniczny, mało kontrolowany i nieintencjonalny. W szerokim ujęciu socjalizacja nie obejmuje problemu wadliwej socjalizacji. W wąskim znaczeniu są to oddziaływania grupy wytwarzającej kulturę i wynikiem tych oddziaływań jest przyswajanie wartości akceptowanych przez grupę.
Czytaj całość...
Różnice w podejściu do resocjalizacji dzieci i młodzieży
niedziela, 24 grudzień 2006
Źródło tabeli: "Resocjalizacja. Teoretyczne podstawy, oraz przykłady programów oddziaływań" Kazimierz Pospiszyl

Kary i nagrody w wychowaniu

Kary i nagrody stosowane w wychowaniu nie są zwykłymi, przykrymi czy przyjemnymi konsekwencjami działania dziecka. Są to rezultaty działań drugiego człowieka, który umyślnie wyrządza dziecku przykrość lub sprawia mu przyjemność, aby podporządkować je swoim wymaganiom.r

Melania · Wysłany: Pon 20:24, 10 Mar 2008 Temat postu:

RESOCJALIZACJA W WARUNKACH ZAMKNIęTYCH

Resocjalizacja jest procesem uspołecznienia, zachodzącym u jednostki asocjalnej; jej podstawy zasadzają się na twierdzeniu, iż ludzki mózg nie tylko gromadzi i przechowuje nasze doświadczenie, lecz jest również zdolny do reorganizacji tych doświadczeń poprzez wprowadzenie odpowiednich poprawek, co stać się może, gdy człowiek znajduje się odpowiednich do tego warunkach. Pedagogizacja kary więzienia posiada następujące aspekty:

* ogólny charakter zakładu resocjalizacyjnego (jako modelu środowiska społecznego)
* stosunek funkcjonariuszy do więźniów
* sposób organizacji życia w zakładzie karnym
* materialne warunki więzienia stanowiące jeden z czynników resocjalizacji

* zakład karny jako środowisko społeczne

Pobyt w zakładzie karnym określany mianem kary, nie oznacza kary w rozumieniu jednostkowego, przykrego dla osoby karanej oddziaływania ze strony otoczenia, lecz więzienie to, w którym skazany przebywa kilka czy kilkanaście lat, staje się dla niego odrębnym środowiskiem wymagającym przystosowania, a więc nabycia nowej motywacji, sprawności i umiejętności.

Istnieje obecnie postulat, aby więzienie o charakterze represyjnym zastępować zakładami zorganizowanymi na kształt modelu zwykłego środowiska społecznego, gdzie jednostka asocjalna miała by szansę nadrobienia zaległości w swoim dotychczasowym rozwoju. Zakład karny powinien więc stwarzać skazanym okazje do:

* wykonywania wszelkich, istotnych dla prowadzenia normalnego życia form aktywności
* pracy adekwatnej do uzdolnień i zainteresowań skazanego
* nauki
* pozytywnych rozrywek kulturalnych
* ćwiczeń fizycznych
* odpowiedniego kształtowania się kontaktów społecznych z innymi osobami

Konieczny jest tutaj regulamin, w którym zostałyby zawarte wymagania stawiane więźniom oraz obwarowujące je kary; jednak regulamin ukierunkowany na cele resocjalizacji powinien przede wszystkim akcentować zachowanie poprawne społecznie, a nie (jak ma to miejsce w zakładach represyjnych) izolację i dyscyplinę. Podstawą takiego regulaminu powinien więc być obowiązujący również na zewnątrz - kodeks moralny.

Istotą resocjalizacji jest pobudzanie skazanego do działalności społecznie użytecznej, gdyż może ona zastąpić dotychczas przejawiane, wadliwe wzory zachowania. Działalność resocjalizacyjna prowadzi poprzez wzbudzanie pozytywnych motywacji do działalności społecznie użytecznej, jak również wzbudzanie zainteresowania pracą i nauką, oraz przede wszystkim poprzez zachęcanie do zmiany wadliwego modelu życia. Wielu skazanych (szczególnie pierwszy raz) wykazuje spontaniczną motywację do poprawy myśląc, w jaki sposób urządzić swoje życie po odbyciu kary, więc zadaniem personelu powinno być podtrzymanie tej cennej aktywizacji społecznej więźnia oraz pomoc w realizacji jego planów, a jeśli zachodzi taka potrzeba - wzbudzenie tej motywacji.

* stosunek personelu do więźniów

Tradycyjny sposób traktowania skazanych przez personel więzienny niewątpliwie powinien ulec radykalnym zmianom; represyjna i wroga postawa funkcjonariuszy powinna zostać zastąpiona przez kulturalne i życzliwe podejście, charakteryzujące się poszanowaniem ludzkich praw oraz potrzeb skazanych, gotowością udzielania im pomocy, która im się słusznie należy. Penitencjarzysta mający do czynienia z jednostkami asocjalnymi, powinien mieć świadomość, iż mogą one starać się manipulować nim poprzez schlebianie mu i udawanie pozornej uległości, czego celem jest uzyskanie pewnych korzyści osobistych. Z tego też powodu, tak znaczącą w tego typie pracy jest cecha przenikliwości, pozwalająca zrozumieć rzeczywiste intencje więźniów.

Kolejny problem na gruncie pedagogiki resocjalizacyjnej stanowi taktyka stosowania kar i nagród, przy czym rolą kary nie jest tutaj tyle oduczanie niewłaściwego postępowania, gdyż taka kara jest tutaj mało skuteczna, lecz informowanie osoby karanej o nieskuteczności jej postępowania oraz o ujemnej ocenie dokonywanej przez wychowawców. Ważną dla resocjalizacji sprawą jest stosowanie w taki sposób kar, by skazany mógł je zaakceptować jako uczciwe oraz zasłużone konsekwencje własnego postępowania. Należy jednak pamiętać, iż karanie rozumiane jako umyślne wyrządzanie człowiekowi przykrości, zawsze wymaga wielkiej ostrożności, by nie zostało ono uznane za krzywdzący i aspołeczny akt. Innym faktem godnym zaakcentowania jest potrzeba świadomości, iż nie sprawdza się powszechne założenie - im ostrzejsza kara, tym skuteczniejsze zapobieganie dalszym wykroczeniom. Kara powinna być na tyle ostra, by skazany mógł wywnioskować na jej postawie niewłaściwość swojego zachowania. Bardzo istotnym czynnikiem są tutaj również uznanie oraz nagrody za uczciwe i społecznie pozytywne zachowanie.

* organizacja życia w więzieniu

Obok negatywnego, a wręcz wrogiego czasami stosunku funkcjonariuszy więzienia do skazanych, bardzo złym wpływem charakteryzuje się tutaj również nuda oraz bezczynność, wynikające z niedosytu wrażeń oraz deprywacji informacyjnej. Wyniki badań dotyczących przyczyn samookaleczeń skazanych ukazują, iż zachowania takie dużo częściej występują u więźniów nie pracujących i nie uczących się (tę samą zależność stwierdzono w przypadku wszystkich innych negatywnych form zachowania). Jednak jest to jednoznaczne ze stwierdzeniem, iż nauka i praca same w sobie stanowią pewne środki resocjalizacji. Zarówno praca jak i nauka nie mogą być obowiązkowe i przymusowe, gdyż pozbawiłoby to je wszelkich wartości, zmieniając je w obowiązki wykonywane bez przekonania i tylko w celu uniknięcia represji. Praca i nauka powinny być same w sobie na tyle atrakcyjne, by pociągać skazanych. Zakład karny dając swoim podopiecznym możliwość korzystania z różnych warsztatów i pracowni, radia i telewizji, dając im szansę uprawiania sportu oraz nauki - stwarza im warunki zbliżone do tych panujących poza murami zakładu ukazując jednocześnie wartości płynące z życia na wolności. Właśnie owe korzyści powinny okazać się na tyle atrakcyjne, by przezwyciężyć stare i przestępcze doświadczenia skazanych.

* zaplecze materialne

Proces resocjalizacji powinien przebiegać w warunkach i otoczeniu posiadającym choć w podstawowym stopniu pewne walory estetyczne, oraz spełniającym zasadnicze wymagania higieny oraz kultury życia codziennego. Proces resocjalizacji, którego celem jest pokazanie skazanym, jak poprawnie żyć w normalnych warunkach społecznych po wyjściu na wolność - musi odbywać się w warunkach oraz przy wyposażeniu sprzyjającym ich uspołecznieniu.

* personel zakładu resocjalizacyjnego

Skuteczność resocjalizacji w bardzo dużym stopniu zależy od personelu zakładu karnego, który obecnie oprócz funkcjonariuszy (czyli oddziałowych, służby ochrony, itp.) obejmuje również sztab specjalistów złożony z zespołu pracowników medycznych (a więc lekarzy i pielęgniarek), przynajmniej jednego psychologa kliniczno - penitencjarnego, pedagogów resocjalizacyjnych oraz asystentów społecznych. Ważnym jest, aby cały ten zespół pracowników stanowił jednolitą załogę, której członkowie mają świadomość doniosłości swoich zadań wychowawczych oraz realizują je w ścisłej współpracy. Zatem nie można dzielić pracowników zakładu karnego na pracowników działu penitencjarnego, pełniących funkcje resocjalizacyjne oraz na pracowników personelu ochrony, zapewniających izolację. Należy tutaj zaznaczyć, iż niezwykle ważny jest tutaj odpowiedni dobór kandydatów na stanowiska funkcjonariuszy oraz wykluczenie z nich osób bezwzględnych, o niskim poziomie kultury osobistej itp.

* trudności w resocjalizacji

Powszechnym przekonaniem, zarówno w szerokim społeczeństwie jak i w kręgu samych penitencjarzystów oraz prawników, jest to, iż najbardziej skuteczny sposób walki z przestępczością stanowi odstraszanie przestępców od popełnienia czynów niezgodnych z prawem, przy czym słyszy się, iż postulowane przez resocjalizatorów łagodzenie reżimu panującego w zakładach karnych, jest szkodliwe i przyczynić się może do wzrostu przestępczości. Należy tutaj wskazać, iż więzienie represyjne bynajmniej nie okazało się szczególnie skutecznym w wale z przestępczością; jak przytacza P. Horoszowski: w 1939 roku liczba recydywistów wahała się w różnych krajach od 24,8% w Kanadzie do 54,5% w Austrii oraz 30,6% w Polsce (1937).

Z drugiej jednak strony trzeba pamiętać, iż organizacja więzienia jako zakładu resocjalizacyjnego powinna pozostać również więzieniem, gdzie dane osoby na mocy wyroków sądowych przebywać mają w warunkach pozbawienia wolności, który to fakt decyduje już o pewnej dotkliwości owej kary.

Kolejny problem w realizacji idei resocjalizacji stanowić może niewłaściwy dobór personelu więziennego, a więc niskie ogólne wykształcenie oraz psychologiczno - pedagogiczne przygotowanie funkcjonariuszy. Mając na uwadze fakt, iż stanowisko funkcjonariusza zakładu resocjalizacyjnego jest bardzo odpowiedzialnym zajęciem, a jednocześnie związanym z wieloma trudnościami - należy przyznać, iż wymaga ono od kandydatów właściwych cech osobowości oraz określonego przygotowania. Istnieje również wiele trudności natury technicznej, z którymi to boryka się polskie więziennictwo, w postaci odziedziczonej z przeszłych więzień architektury oraz urządzenia wnętrz, które są zupełnie niedostosowane do współczesnych wymogów resocjalizacji. Poza tym - nadal brak wystarczającej liczby miejsc pracy w zakładach karnych, szkół i zakładów kształcenia zawodowego; również niewystarczające jest wyposażenie świetlic oraz bibliotek więziennych itp.